واقعیتهایی از راه پیمایی 22 بهمن 95

1-من در راهپیمایی 22 بهمن 95 تهران شرکت کردم.البته نه برای راه پیمایی بلکه برای اینکه ببینم کیفیت و کمیت این مراسم چگونه است.من  بالای یکی از پلهای عابر پیاده رفتم و تقریبا یک ساعت و خورده ای آن بلا مردم را نگاه می کردم. من عقیده دارم که تعداد شرکت کنندگان در مراسم  را ده ها هزار  اعلام کنم  یا اگر بخواهم خوشبینانه بگویم بین پانصد تا یک میلیون در این مراسم حضور داشتند بت به جمعیت دوازده سیزده میلیونی تهران  مقدار کمی محسوب می شود.

2- همین افرادی که در این راه پیمایی انقلابی محسوب می شوند و تلویزیون دولتی ایران از انها تمجید می کند اگر کمی از حکومت  انتقاد کنند یا با نظام کمی زاویه پیدا کنند شان آنها در حد شمر ذالجوشن  کاهش می یابد و هزار جور انگ و تهمت نصیبشان می شود.

3- چهره های راهپیمایان همه شبیه به هم بود تقریبا اکثریت قشرهی مسجدی و حزب الهی  که دسته جمعی به این مراسم آمدند.

4-این نحوه مدیریت مسئولین ارشد نظام «نوعی توهین به مردم است  و  انگیزه را از خیلی از مردم برای شرکت در راه پیمایی سلب می کند.

5-از کسی پرسیدم چرا در راهپیمایی شرکت نمی کنی و او گفت اینهایی که شرکت می کنند چه می گویند :مشتی بر دهان آمریکا مشتی بر دهان ترامپ ،بیعت با امام و رهبری «،و امثالهم و این چیزها برای من انگیزه برای شرکت در این راه پیمایی ایجاد نمی کند.از نظر حکومت این تنها راه پیمایی است که خلاف اسلام نیست.