عجب روزگاریست؟

به نام خدا

 من وقتی نوجوان بودم فکر می کردم خیلی از گرفتاریها و مشکلاتی که مردم ایران به صورت روزمره با آن دست و پنجه نرم می کنند محصوصل بوروکراسی اداری و اثالهم است ولی وقتی بزرگتر شدم و در بطن مسائل اجتماعی و سیاسی کشور قرار گرفتم متوجه شدم ک ه اینها تصادفی نیست و متاسفانه دولتمردان این کشور مردم ایران را عامدانه درگیر مشکلات و مسائل می کنند تا آنها  همواره مطیع و شکرگذار باشند.البته عده ای همان اوایل این مطلب را فهمیدند  مثل دانش آموز تیزهوشی که وقتی معلم ریاضی درس می دهد همان ابتدا مطلب را می فهمد و تنها می فهمد بلکه نمونه های مختلفی از آن مسئله را نیز فورا حل می کند لکن عده ای دیگر از دانش اموزان باید سه چهار بار آن را بخوانند تا متوجه شوند و عده ای نیز ده پانزده بار و تعدادی نیز هر چه قدر که بخوانند باز هم نمی فهمند.بعد از مطالعه کتاب سه گونه اسلام آیت الله دکتر بهشتی صفحات 17 تا 29 فهمیدم که تئوریسین های این انقلاب از همان اول به دموکراسی به معنای واقعی کلمه  اعتقاد نداشتند و آنها تنها برای آن افرادی ارزش قایل هستند که آنها  و نظریاتشان را قبول دداشته باشند. بعد از چند سال از انقلاب 57 وقتی این تئوریسین ها دیدند که نمی توانند مملکت را با این نظریات اداره کنند  سعی کردند تا با تکنیکهایی در احوزه های نظامی و انتظامی و اطلاعاتی و امنیتی مردم را در آن را ه و مسیری قرار دهند که خواست حکومت است.درست است که مردم ایران در انخابات های  مختلف بالای 50 در صدر شرکت کرده اند ولی چون وزن رای آنها در تاثیر گذاری بر تصمیم گیری و تحولات سیاسی اقتصادی اجتماعی فرهنگی جامعه و کشور ایران کم است نمی توانند به هدف مطلوب دست یابند. بنابراین در ایران رای 10 درصدی و رای 80 درصدی هیچ تفاوتی نمی کند و در نهایت این حکومت است که تصمیم گیری می کند.

برای من باورکردنی نبود که من یک بچه مسجدی بودم و از دوران کودکی عضو فعال بسیج بودم  نهادهای امنیتی دولت ایران از سن 15 سالگی به بعد برای من پرونده امنیتی تشکیل داده باشند ان هم بدلیل اینکه چند تا از بستگان نزدیک من در امریکا زندگی می کنند و  من تحت کنترل و رصد بوده باشم. من تازه متوجه شدم که بعضی از مشکلاتی  که من در دوران دبیرستان دانشگاه سربازی  شغل و کار مسکن با آن روبرو بوده ام محصول همین برنامه ریزی و رصد دستگاه امنیتی دولت ایران بوده است.